Cały tragizm historii opowiedzianej przez Kim Edwards bierze swój początek w chęci oszczędzenia ukochanej osobie cierpień.
Młody doktor odbiera poród żony. Rodzi się piękny i zdrowy syn. Za chwilę na świat przychodzi dziewczynka. Doktor od razu dostrzega u dziecka charakterystyczne cechy zespołu Downa.
Jest rok 1964, David w dzieciństwie stracił siostrę, widział jak cierpieli jego rodzice. Jemu też ta strata nie pozwalała na życie pełną piersią. Nie chce takich strasznych chwil dla żony, pragnie ją ochronić przed tym. Oddaje więc córkę do zakładu opieki. Losy ułożą się jednak tak, że dzieckiem zajmie się pielęgniarka, pokocha ją i wychowa jak własną córkę. A David powie Norze, że dziewczynka umarła przy porodzie.
Czy można znaleźć usprawiedliwienie dla Davida? Czy był złym człowiekiem? Krótkowzrocznym? Nieludzkim? Nie był taki. Ale oddał własną córkę. Potwór? Nie wiem. Nadal.
Czytałam recenzję Padmy i zgadzam się z nią, że nie jest to powieść, która skupia się na problemie postrzegania ludzi z zespołem Downa czy na ich egzystencji w "zdrowym" społeczeństwie. To raczej bardzo sugestywnie przedstawiony powolny rozpad rodziny, która miała wszelkie szanse by być szczęśliwą. David nie potrafił zapomnieć, o tym, co zrobił, nie potrafił pomóc żonie w ukojeniu jej smutku. Nie mógł go nawet z nią dzielić. I tak pomału tych dwoje ludzi się od siebie oddalało. Czyn Davida był początkiem końca.
Jednak najciekawszą postacią dla mnie była Caroline, pielęgniarka. Kobieta, która potępiała decyzję Davida i która w imię miłości do niego, nic nie powiedziała Norze. I o ile w przypadku lekarza mam wątpliwości, co do osądzania tego człowieka, to Caroline jest dla mnie ewidentnie "czarnym charakterem". Powinna pozwolić zdecydować matce o losie córki.
Powieść czyta się szybko, mimo że ma 460 stron. Za ciekawostkę niech posłuży fakt, że wydano tę książkę w iście amerykańskim stylu: z podaną problematyką do dyskusji. Tam kluby czytelnicze są bardzo popularne. A u nas?
Komediantka Władysław Reymont
2 lata temu
