Wiecie co? Przed chwilą skończyłam notatkę o tych opowiadaniach i nagle, ni z tego, ni z owego wzięła się i zniknęła. Mimo zapisywania! Grrr.... Płakać mi się chce ale chyba bardziej to rzucić czymś ciężkim!
Nie dam rady napisać na nowo, a że muszę Wam powiedzieć, jak bardzo podobały mi się te opowiadania, to niniejszym to czynię.
"Bliźnięta Fahrenheit" Michela Fabera oficjalnie ogłaszam najlepszym zbiorem opowiadań, jaki do tej pory dane mi było przeczytać. Boskie! Doskonałe!
Faber potrafi mistrzowsko operować słowem: jak on to robi, że na kilku stronach wyczarowuje pełnokrwistą postać z drobiazgowo oddanym życiem wewnętrznym? Nie mam pojęcia. Zarysowuje charakter bohaterów, szkicuje klimat opowieści, wreszcie maluje mikroświat, w którym umieścił swoich podopiecznych. Całokształt zrobił na mnie ogromne wrażenie.
Gdy to czytałam, to po skończeniu każdej z tych miniatur literackich mówiłam sobie: o, to moje ulubione opowiadanie. Potem czytałam następne i znowu miałam te same uczucia: właśnie, że to jest najlepsze! ; ) I tak kłócąc się sama ze sobą dotarłam do ostatniej strony... żal, moi mili, mnie ogarnął. Ja chcę jeszcze!
W poprzedniej notce (tej zjedzonej ) opisałam Wam 3 opowiadania. O zbiorowym orgaźmie podczas wykładu o kokosie (!), o matce narkomance próbującej nawiązać emocjonalną więź z synem i o podróży ojca z córką podczas strasznych dni, gdy świat ogarnia mrok. Pierwsze mnie rozbawiło, drugie zasmuciło a trzecie wystraszyło. A to tylko 3 opowiadania z 17. Z siedemnastu doskonałych opowieści o współczesnym człowieku. Perełka.
6/6
Komediantka Władysław Reymont
2 lata temu
