A ja nie lubię opowiadań. Jak przysłowiowy polski czytelnik, podobno. No może poza opowiadaniami Czechowa, Gogola, Hłaski, Mrożka, Gombrowicza, paroma pozytywistycznymi nowelami. O kurcze! wychodzi na to, że jednak krótkie formy mi się podobają. Choć niektóre mnie strasznie męczą i nudzą, jak czytene od wielu, wielu tygodni opowiadania Woodego Allena.

Hmmm... Matyldo, jak pisałam moja pierwszą notkę o Faberze (tą zeżartą przez wirtualną czeluść) to zaczęłam od deklaracji, że nie lubię opowiadań ;))) Serio serio.
I taka jest prawda. To dla mnie zdecydowanie za krótka forma, w której trudno mi się rozczytać. Ale "Bliźnięta..." pokochałam od pierwszego tekstu. Pewnie dlatego też ta notka jest takim wyznaniem miłości, bo się zadziwiłam własnym uwielbieniem dla opowiadań.

A tym Allenem to jestem zmartwiona, bo wydawał mi się (mam na myśli "Czystą anarchię") mocnym typem na jesienne smuty. Szkoda...

Współczuję, ż Twoja praca się zmarnowała.Ja lubię niektóre, rozbudowane opowiadania.
Coś w tym Faberze jest, że czytelnicy go zachwalają.

Fabera bardzo lubiłam po "Szkarłatnym płatku i białym". Teraz go jeszcze bardziej cenię. Ale na razie boje sie sięgać po "Jabłko" czy "Pod skórą" bo opinie na temat tych książek są bardzo skrajne. Wolę pozostać entuzjastycznie nastawiona do Michela F. :)

Również nie znoszę opowiadań i staram się ich unikać, ale po Fabera musiałam sięgnąć, bo to jeden z moich najukochańszych pisarzy. I również oszalałam na punkcie 'Bliźniąt...'. Bardzo cieszę się, że tak przypadły Ci do gustu. 'Jabłka' się nie bój. Utrzymany w duchu 'Płatka...', potraktowany jako dopełnienie, a nie autonomiczna książka, zbiór opowiadań jest naprawdę całkiem dobry. Co innego gatunkowo różne 'Pod skórą'. Niemniej jednak, pomimo charakteryzującego je przerażającego turpizmu, szalenie mi się podobało ;)