W wirze przygotowań świątecznych nie miałam czasu, by skrobnąć choćby parę zdań o kolejnym wysmakowanym skandynawskim kryminale, którym delektowałam się z dziesięć dni temu. Ale oto jestem, łapiąca oddech w przerwie pomiędzy lukrowaniem, czy raczej pomadowaniem pierniczków a lepieniem uszek, tudzież ucieraniem ciasta na kruche ciasteczka Cranberry Noel.

Pozwólcie, że nim przystąpię do pochwał, po raz kolejny zakrzyknę retorycznie: Jak oni to robią!!?

Okazuje się, że w tym zadziwieniu nie jestem osamotniona. Jeżeli komuś umknął artykuł m.in. o moim ostatnim przedmiocie pożądania, to polecam rozważania śledziowo-literackie Piotra Kofty, który odurzony surströmmingiem dokonuje swoistej analizy skandynawskiego fenomenu. Zgadzam się z nim, choć moim zdaniem pominięty został jeden z ważnych elementów, decydujących o wyjatkowości owej prozy. To przecież przyroda skandynawska.

Gdy taki Szwed wychodzi z domu w listopadzie, to on sobie nie wychodzi ot, tak po prostu. On walczy z wyjącym wiatrem, zacinającym deszczem, z wilgocią oblepiającą wszystko i wszystkich. Taka aura to depresja murowana. Od depresji do zbrodni już tylko mały kroczek... Ale nie zapominajmy o Finie, któremu narty w zimie potrzebne są, jak nam okulary przeciwsłoneczne w lecie. Fin przedziera się przez zaspy śniegu, by dotrzeć do bezpiecznej przystani: domu lub sklepu z pożywieniem i napojami ;) Zapadając się w śniegu, wygrażając zamieci śnieżnej pięścią (gdy sił wciąż starcza) - tak oto błękitnooki Fin spędza zimy.
To wszystko determinuje pewne zachowania, nie sadzicie?

Theorin napisał kryminał, którego akcja toczy się na Olandii. Czy wiecie co to jest alvaret? Step rozciągający się na wyspie. Niepokojący, pełen mrocznych tajemnic, dający schronienie ale i niosący zgubę. Tam własnie znika pewnego dnia pięcioletni Jens i nikt nie wie, co się stało z chłopcem. Dopiero 20 lat później pewne sprawy zostaną wyjaśnione.

Książka jest bardzo dobrze napisana. Bohaterowie są niejednoznaczni, potrafią zaskoczyć (oj, niektórzy bardzo!) ale przy tym ani na chwilę nie tracą na wiarygodności. Bardzo podobał mi się umiejętnie wpleciony w całą opowieść wątek metafizyczny, którego finał bardzo mnie usatysfakcjonował. Bałam się co też z tym fantem zrobi autor, a tu proszę... nie poszedł na łatwiznę.

Zbrodnia w zasnutym mgłą alvarecie... tego jeszcze nie było. Świetny pomysł i bardzo mnie cieszy informacja o stworzeniu cyklu, którego akcja toczyć się będzie właśnie na Olandii.

To tak w skrócie. Wracam do kuchni.

PS. Okładka jest straszna! Ten zapijaczony dziadek z pegeeru... jeśli tacy włóczą się po alvarecie, to ja dziękuję ;))) Nie jadę!