Byłam w kinie.
Najpierw miało być ambitnie, bo to przecież ekranizacja opowiadania Fitzgeralda, boCate Blanchett i Tilda Swinton, bo, co przytaczam jako argument z ambiwalentnymi uczuciami, nominowany do Oskara. I? Moim zdaniem: mizerne to było. Pisząc "to" mam na myśli "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona"
Sama opowieść owszem, ciekawa: bohater rodzący się jako staruszek i młodniejący z każdym kolejnym dniem, to niezły punkt wyjścia. Ale ten potencjał nie został wykorzystany.
Nawet za bardzo nie wiem, o czym pisać, bo nie wiem, o czym był ten film. O miłości? O konieczności wykorzystania tej krótkiej chwili, która dana jest nam od życia, na to by być szczęśliwym? O marzeniach? O przemijaniu? Zabijcie mnie, nie wiem.
Może to moja wina a nie filmu, ale mnie pozostawił on obojętną. Nieudany film o niczym, czasami nudny i zdecydowanie za długi. Podobał mi się jedynie wątek rosyjski z niezawodną Tildą Swinton, którą szanuję od czasów jej genialnej roli w "Orlandzie".
Taa... nie mam zastrzeżeń do wizualnej strony filmu. I Blanchett. Tyle.
Drugi film to komercja pełna gębą, ale przynajmniej smacznie doprawiona. Tak obstawiałam, gdy kupowałam bilet na "Australię". Chorobliwie blada Kidman nie zaskakuje, może tylko nie potrafi się zdecydować w jakim filmie gra: w melodramacie czy komedii i to slapstickowej? Jej towarzysz w tej niedoli, napakowany Hiu Jackman (rany, nie wiedziałam, że ma taaakie bary! Specjalnie dawali mu koszule, w których wyglądał, jakby zaraz miały pęknąć na szwach. Na szczęście lub nieszczęście do tego nie doszło...) to kolejna ofiara tego samego syndromu. Nie zapominajmy jednak o głównym dowodzącym, czyli Bazie Luhrmannie. Facet, który wyreżyserował i "Romeo i Julię" i "Moulin Rouge" zrobił takie coś? Nie uwierzyłabym, gdybym sama nie zobaczyła.
Film pompatyczny do bólu, ze scenami w stylu: kowboj odjeżdżający w stronę zachodzącego słońca (vide: pojawienie się Hugh na przyjęciu, gdy cała sala nagle zamiera... licho wie czemu w zasadzie albo moja ulubiona, gdy tenże sam wyłania się z pożogi i mgieł na przystani, by wpaść w ramiona bladolicej lady... ryczałam ze śmiechu, przynajmniej wtedy zakwalifikowałam film jako komedię ).
Jako film o miłości - przerysowany do granic, jako film o Australii - mało przekonywujący. Bo decyzja angielskiej lady o pozostaniu w posiadłości, kompletnie nie miała dla mnie sensu. Odnosi się to także do jej późniejszych działań.
Sceny ukrywania aborygeńskiego dziecka, narratora tej opowieści są wstrząsające. Jak i przekonanie o "wyższości" białej rasy.
O tragedii "skradzionego pokolenia" wiedziałam, ale nie wiedziałam, że wycofano się z tego barbarzyńskiego projektu dopiero w 1975 roku! Co za koszmar.
Obejrzałam "Australię" i wiem jedno, że na powtórkę się już nie piszę. "Ciekawy przypadek Benjamina Buttona" na tym tle wypada zdecydowanie lepiej, bo kiedy za jakieś 5 lat wyemitują go w tv, to spróbuję rozgryźć, o co w tym wszystkim chodziło... przynajmniej tyle:)
Te wpadki osłodziła mi kolejna odsłona przygód panny Marple, czyli "Uśpione morderstwo". Klasycznie, z gracją i smakiem nakręcony kryminał. Oby tak dalej. Podsumowując 2:1. Dla nich.
;)
Komediantka Władysław Reymont
2 lata temu
