Mam kilku takich autorów, których kolejne książki kupuję w ciemno. Bo już wiem, że ich styl pisania mi odpowiada, że mnie nie nudzą i co najważniejsze, piszą w miarę równo. Pierwsze nazwisko, które mi przyszło do głowy jako przykład to ukochana przeze mnie Axelsson.

Ale są też tacy, którzy zachwycili mnie swoim utworem i był to wyczyn jednorazowy. Mimo, że byłam w posiadaniu kolejnych książek owych autorów, to przyjemności w lekturze już nie odnalazłam. Apetyt miałam wielki, lecz cóż... Czasami tak mi szkoda, że to se nevrati :)

Przykład nr 1.
Donna Tartt "Tajemna historia" - opowieść o grupie studentów zafascynowanych antycznym pojęciem piękna, którzy w dążeniu do doskonałości popełniają zbrodnię. Doskonale napisana opowieść o manipulacji, pozorach i potrzebie akceptacji. Nawet za cenę zbrodni?
Ta autorka napisała później "Małego przyjaciela", w którym główną bohaterką jest Hariett, dorastająca w cieniu zbrodni popełnionej na jej bracie. Jak się cieszyłam, że ta powieść się ukazała! A nawet jej nie doczytałam... kompletna pomyłka.

Przykład nr 2.
Wiliam Saroyan "Śmierć nie omija Itaki" wspaniała opowieść o zwykłym życiu. Trudno pisać po prostu o życiu, śmierci, dobru a Sayoranowi się to udało. Może dzięki temu, że głównym bohaterem jest mały chłopiec? Przez pryzmat jego niewinności obserwujemy zmagania z codziennością wyidealizowanej społeczności. Bardzo mi się podobało, ale nic więcej Saroyana nie zrobiło na mnie wrażenia.

Szkoda.