Nie można chyba nie zacząć od deklaracji, czy film Blake'a Edwardsa z Audrey Hepburn podobał mi się bardziej czy mniej od książki... Takie mam wrażenie, że na hasło "Śniadanie u Tiffany'ego" ludzie po pierwsze myślą o filmie, dopiero później o książce. Może to zasługa smukłej jak trzcina Audrey?

Przyznaję, że ja dopiero od trzech dni nie należę do tej pierwszej grupy osób (nie, żeby miało być w tym coś złego, nie o to mi chodzi) ale właśnie trzy dni temu po raz pierwszy zetknęłam się z tekstem. I zassało mnie od pierwszej do ostatniej, czyli 87 strony.
Mogę więc wziąć udział w tej mini ankiecie i wypowiedzieć się: na zwycięzcę w tym pojedynku wybieram ... ... .... werble ... ... ... książkę!
Ale i tak wieczór* zakończyłam przed ekranem, bo zaraz po lekturze obejrzałam "Capote'a".

Powieść o czym jest, każdy chyba wie, a dla tych, nie są pewni w którym kościele dzwoni, małe przypomnienie: bohaterką jest młoda, niezależna dziewczyna Holly Golightly (jakie to ma brzmienie! boskie!), która swoim apetytem na życie mogłaby obdarzyć z tuzin postaci. Holly mieszka na Manhattanie i posiada cudowną wizytówkę: Panna Holly Goligthly, w podróży. Nie pracuje, utrzymuje się z pieniędzy wielbicieli i nie ma możliwości, by zaczęła serio traktować, tak poważne przecież już z samej definicji, życie. Urocza postać.
I to jest właśnie _ta_ cecha książki, która zdecydowała o jej wygranej. Tutaj lubię Holly, w filmie mnie wkurzała. Z książkową chciałabym się powłóczyć po Nowym Jorku, z tą filmową może też, ale tylko w jakimś towarzystwie, które zneutralizowałoby irytujące cechy postaci granej przez Audrey Hepburn.

Narratorem powieści jest młody pisarz, poszukujący swego miejsca w zawodzie i w życiu. "Dopiero co wyrwałem się z okowów małego miasteczka, więc myśl o poddaniu się innej formie dyscypliny doprowadzała mnie do szaleństwa."
Ta chęć odrzucenia społecznych ograniczeń to, coś co łączy go z Holly. Bo poza tym bohaterowie zbudowani są na zasadzie przeciwieństw. Ale i tak Holly i "Frank" to Truman. Wiecznie pędząca na kolejną zabawę, na której będzie gromadziła wokół siebie wianuszek wielbicieli i poświęcający się pisaniu i obowiązkom pisarz. To jedna i ta sama osoba: Truman. Ale o dwóch obliczach. Wspominałam już wcześniej, że to była fascynująca postać?

Powieść z jednej strony jest lekka; poznajemy szalone, nocne życie Nowego Jorku, pełne gwaru, dymu z papierosów, bogatych playboyów, a z drugiej strony dotyka bolesnych tematów: samotności, strachu przed miłością i odrzuceniem.
Holly obawia się uczuć, bo mogą okazać się pętami, ale życie bez miłości okazuje się puste, jak ta klatka dla ptaków: "Poszedłem wzdłuż Trzeciej Alei, aż do Pięćdziesiątej Pierwszej ulicy - tam właśnie znajdował się sklep z antykami, w którego oknie umieszczono obiekt mojego zachwytu: ogromną jak pałac klatkę dla ptaków, istny meczet z minaretami i bambusowymi komnatami wyczekującymi, by zapełniły je gadatliwe papugi."

Śliczna, ale pusta. Z kolei z papugami śliczna jest nadal, pewnie nawet bardziej, ale to ciągle klatka. Ani tak dobrze, ani tak. Biedna Holly... "Bo teraz wiem, że tak już może zostać i nigdy nie będę wiedziała, ze coś jest moje, dopóki tego nie wyrzucę".
A nie mówiłam?



*Cudny był to wieczór, mówię Wam!