Gdy za oknem szaro i wiatr dmie, to wiadomo, że mamy listopad. Miesiąc, którego wyjątkowo nie lubię, choć nazwę, przyznaję, ma piękną. W tym okresie odzywają się we mnie takie atawistyczne potrzeby: chcę do światła, ciepła i żeby brzuch był pełny ;)
Zwalczam ten miesiąc przebrzydły różnymi sposobami, np.:
Przygotowuję kakao, pieczone jabłko z cynamonem już pięknie pachnie a ja uciekam od depresyjnej burości za oknem w świat literatury dziecięcej. Na pierwszy ogień poszła "Cukiernia pod Pierożkiem z Wiśniami" Clare Compton. Już sam tytuł wiele obiecuje (powiedzcie to sobie na głos... nawet brzmienie idealnie, że tak powiem, dopasowuje się do języka;) a lektura także nie rozczarowuje.
Oto jedenastoletnia Ania i sześcioletnia Kicia zmuszone są do przeprowadzki na pół roku do Londynu i spędzenia tego czasu z nieznaną im cioteczną babcią Zofią. Zofia prowadzi tytułową kawiarenkę, gdzie rozchodzą się smakowite aromaty a oczy raduje widok bogato zdobionych słodkich przysmaków. Gdy zaczęłam książkę przezornie przygotowałam sobie jabłko, ale okazało się to być stanowczo za mało. Nie da się tej historii czytać bez wędrówek do kuchni po coś smacznego (cytrynowa babka piaskowa - zgrzeszyłam raz; rogalik z ajerkoniakiem - zgrzeszyłam i drugi, i to po dwakroć).
"Cukiernia..." ma w sobie magię starych książeczek dla dzieci (powstała w 1963) i choć pojawia się smrodek dydaktyczny w takim staroświeckim ujęciu, czyli dzisiaj nie do przyjęcia, to ja jestem oczarowana. Ale niestety wydaje mi się, że współczesnym jedenastolatkom wydać się może naiwna i ... no tak, nudna.
Ja jednakże odbieram książkę Compton jako cudowną, nostalgiczną lekturę. Boska!
Dzieciakom z XXI wieku nudna i naiwna nie wyda się za to z pewnością prześmieszna powieść Pawła Beręsewicza "Co tam u Ciumków". Współczesna opowieść o czteroosobowej rodzinie: zwariowanym rodzeństwie i ich zacnych rodzicach. Bohaterami są na przemian: Grześ Ciumko (lat 7) i Kasia Ciumko (lat 5). Rezolutni, pełni energii, z zachwytem lub zgrozą obserwujący otaczający ich świat. Historia naładowana pokaźną dawką słonecznej energii. Z pewnością rozśmieszy i tych dużych, i tych małych. Ja szykuję się już na drugą wizytę u Ciumków, bo mam w ręku "Ciumkowie. Historie w tym jedna smutna". Hurra! (na pohybel jesiennej szarudze!)
No i został mi jeszcze jeden tytuł, a mianowicie "Tydzień Konstancji" Olgi Masiuk. Świetnie napisana powieść o niewidomej dziewczynce, której towarzyszymy przez jeden zwykły tydzień: od soboty do soboty. Każdy dzień ma inny zapach i o tym właśnie opowiada Kostka. Podobało mi się, że autorka ani się nie roztkliwia nad swoją bohaterką, ani nie skazuje jej na tragiczny los.
P
orusza odważnie trudne tematy, przeplata w opowieści dziewczynki chwile radosne i smutne. Gdy prawie płakałam po środowej opowieści (obiektywnie muszę stwierdzić, że w kwestii zwierząt jestem strasznym mazgajem, beczeć chce mi się tam, gdzie inni ledwo się przejmą. No, nie jestem miarodajna w tym temacie, przyznaję) autorce udało się mnie rozbawić wyczynami Kostki i jej bliskich, które miały miejsce w czwartek. Uchachałam się jak już dawno nie.
Przyjemnie mi się czytało te książeczki, przyjemnie brało się je do rąk. Starannie wydane, a Wydawnictwu Dwie Siostry należą się szczególne słowa uznania za wysmakowaną linię graficzną. Wydają przy tym naprawdę ciekawe tytuły. Niedługo przeczytam jeszcze "Bezdomnego ptaka" i "Babcię na jabłoni". Ale mnie wzięło!
Polecam więc na wszelkie jesienne smutki, ale ostrzegam, że gdy kakao wypite, babka zjedzona, książka przeczytana, to euforyczny usmiech na twarzy może szybko zniknąć za sprawą wstrętnych okruchów, co to czepiają się, przyklejają, uwierają... Żadna ze mnie księżniczka na ziarnku grochu, ale z okruchem nie łatwo sobie poradzić. Nie mówiąc już o sforze okruchów... pieczone jabłko wygrywa więc ten pojedynek :)
Komediantka Władysław Reymont
2 lata temu
