To moja druga powieść Lippman i chyba mogę zaryzykować deklarację, że nie ostatnia. Podobało mi się, chociaż domyśliłam się zakończenia zdecydowanie za wcześnie.

Podobnie jak w "To co ukryte" autorka nie skupia się na opisywaniu akcji, pogoni za przestępcami, wymyślaniu makabrycznych zbrodni. Poznajemy reakcje ludzi dotkniętych tragedią, tego jak sobie z tym radzą, kogo za to obwiniają. A może to było przeznaczenie? To rozpaczliwe zastanawianie się, czy gdyby tego dnia, tego katastrofalnego dnia, zrobić coś inaczej, powiedzieć coś innego... czy to by pomogło? Czy udałoby się umknąć koszmarowi?

Dwie dziewczynki, Sunny i Heather znikają w pewne sobotnie popołudnie. Wyruszają do centrum handlowego, by nigdy już nie wrócić. Rodzice żyją z tą zagadką jeszcze przez wiele lat. Ojciec właściwie wegetuje, matka natomiast stara się walczyć o własne szczęście czy raczej jego namiastkę.

Obserwujemy więc dwie postawy, dwa sposoby radzenia sobie z traumą. Czy wobec tego jedna z nich jest lepsza od drugiej? Jestem ciekawa, czy ktoś się pokusił o taką ocenę. Bo ja nie potrafię.
Choć bardziej polubiłam Miriam, matkę, która postanowiła zmienić swoje życie. Zmieniła stan cywilny, miejsce zamieszkania, w końcu także nazwisko. Zresztą zmiana danych to stały motyw, pojawiający się w powieści. Na ile nas determinuje nasze imię i nazwisko? To wszystko, co się z nim wiąże: rodzina, szkoły, znajomi...

Powieści nie przeczytałam jednym tchem, bo jest jednak nierówna. Początek znakomity, zagadkowy powoli zmienia się w monologi zagubionych rodziców, którzy rozpamiętują całą swoją przeszłość. Cofanie się do zamierzchłej przeszłości Davida i Miriam trochę mnie nużyło, było już zbyt drobiazgowe. Potem, gdy główna bohaterka zamierza opowiedzieć o tym, kim jest i co przeszła rozpoczyna się część, która znowu jest doskonała. Konfrontacja wszystkich bohaterów z prawdą, z wyczekiwanym wyjaśnieniem, było naprawdę emocjonujące.