Pamiętacie tę "najlepszą ofertę pracy", o której w zeszłym tygodniu trąbiły media? Gdzieś tam, na Wielkiej Rafie Koralowej znajduje się Wyspa Hamiltona i na niej ma zamieszkać wybraniec. Do jego obowiązków należeć będzie... odpoczywanie, nurkowanie, karmienie żółwi i cotygodniowe aktualizowanie bloga. Zarobki - 100 tysięcy dolarów za 6 miesięcy. Wow!

To ja Wam powiem, że Larsson wymyślił jeszcze lepsza ofertę pracy, przynajmniej w moim mniemaniu: główny bohater Mikael Blomkvist, przez rok będzie mieszkał na szwedzkiej wyspie, gdzie w styczniu temperatura spada do 37 stopni. Do dyspozycji dostał wygodną chatkę, z ogrzewaniem, dostępem do internetu, z wszelkimi wygodami. Do tego mieszka na tyle blisko cywilizacji, by znaleźć się w mieście w przeciągu godziny i na tyle daleko, by dostrzec uroki przyrody.
Jak dla mnie bomba! Nie wspominając o tym, że zapłacą mu 2 miliony (4 jeśli osiągnie sukces) koron szwedzkich za odkrycie mordercy Harriet. Praca marzenie ;)))
Ok, przynajmniej do czasu. Bo problemy się piętrzą, sytuacja się zagęszcza, morderca się czai...

Larsson stworzył prawie coś na kształt greckiej tragedii. Zamknął podejrzanych o zbrodnię w jednym miejscu, na wyspie i tam właśnie każe poszukiwać swojemu bohaterowi rozwiązania zagadki . Doskonałe posunięcie. Pojawia się zresztą kilkakrotnie nawiązanie do klasycznego chwytu, stosowanego w kryminałach: motyw zamkniętego pokoju. Bo w takich ramach można rozpatrywać zniknięcie Harriet: oto zdarzyło się coś, co przeczy logice, co zdaje się być niemożliwe. I ta wywołująca gęsią skórkę świadomość, że sprawca jest wśród nich, wśród "swoich"...

Fabuła skonstruowana znakomicie: dwa wątki, dwoje bohaterów, którzy zmierzają do połączenia sił. Bohaterowie, jak u Mankella, żyją i oddychają. Czasami są odpychający, czasami wzbudzają litość, ale bez względu na rodzaj emocji który wzbudzają, nie pozostawiają czytelnika obojętnym.
Lisbet, w większości przypadków mnie irytuje. Blomkvist? Mniej, ale także. Ale lubię tego skurczybyka i tę pokręconą, aspołeczną dziewczynę.

Choć rozwiązanie zagadki mnie nie zdziwiło, to autorowi udało się zaskoczyć mnie konstrukcją powieści. Bo oto główny wątek wyjaśnia się gdzieś tak na 100 stron przed końcem książki. Owszem, do załatwienia został jeszcze jeden czarny charakter, ale myślałam sobie: to już nie będzie to... Za godzinę musiałam zweryfikować tę opinię, jakże niesprawiedliwą.

Ekscytująca, mocna i świetnie napisana. Wad nie dostrzegłam, choć lojalnie uprzedzam: nie jest to wybitne dzieło. Ale w swojej klasie jest doskonałe. Szwedzki kryminał, z wiarygodnymi bohaterami, ciekawym tłem społecznym, politycznym czy w przypadku Larssona ekonomicznym nawet.
Zastanawiam się, czy aby pisać takie kryminały, trzeba spełniać jeden, podstawowy warunek: urodzić się w Szwecji? Bo styl jest nie do podrobienia. Mankell, Sjowal/Wahloo teraz Larsson... Czy pisaliby takie rzeczy, gdyby przyszło im urodzić się np. w Czechach? Śmiem twierdzić, że nie ;))) Co nie umniejsza ich talentu. Ale jakaś dziwna aura unosi się nad Szwecją... ;)

Nie omieszkam błyskawicznie zaopatrzyć się w część druga i trzecią. Niech no się tylko pokażą w księgarni... Kwiecień i październik. Długo, ale poczekam, bo warto.