Zachwycająca książka.
Aczkolwiek zdaję sobie sprawę z mojego całkowitego braku obiektywizmu przy ocenie tej powieści, bo oto do ręki dostałam coś, za czym strasznie tęskniłam i byłabym niewdzięczna gdybym zaczęła wybrzydzać na drobne niedociągnięcia.

Wyobrażacie sobie dzieciaka, któremu słodkości kojarzą się z dotknięciem raju a któremu broni się wstępu do tegoż? Ja go wpuściłam między półki z cukierkami, czekoladą, ciastkami... i jest cały czas na haju ;) To tak w skrócie obraz mojego czytania "Marchii cienia". Jak więc zdobyć się na obiektywizm?

Ci, którzy znają twórczość autora twierdzą, że ten nowy cykl przypomina jego wcześniejsze, sztandarowe dzieło czyli "Pamięć, Smutek i Cierń". Ja tego nie wiem, bo to moje pierwsze zetknięcie z Tadem. Ale skoro znawcy tak twierdzą, to coś na rzeczy jest z pewnością. To mógłby wiec być pierwszy zarzut, skoro autor drąży już raz wykorzystane rozwiązania fabularne. Kamieniem jednak nie rzucę, bo dla mnie to nowe i świeże było. Chociaż dostrzegam pewne podobieństwa do sagi Martina, ale że "Pieśń lodu i ognia" jest moim ukochanym cyklem fantasy, to bynajmniej nie zamierzam się skarżyć.

Cała historia spisana na 730 stronach jest czymś w rodzaju preludium do bezpośredniego starcia dwóch a nawet trzech stron rodzącego się konfliktu. Przegadane? Moim zdaniem nie, bo poznałam głównych bohaterów, poznałam miejsca, w których wyrastają, z którymi się utożsamiają. Kulturę, obyczaje, religię, politykę. A że Williams potrafi pisać zajmująco i nie ogranicza go mimesis, to nie nudziłam się ani przez chwilę.

Nie będę streszczać tej historii, bo wątków jest kilka, niuansów jeszcze więcej. Dzieje się tam wiele, bywa strasznie, smutno, czasami wieje grozą a czasami opowieść rodem z horroru zamienia się w milutką bajeczkę dla dzieci. Były momenty, gdy niecierpliwiłam się, chcąc jak najszybciej poznać dalsze losy bohaterów, a tu jak na złość umiejętności super szybkiego czytania brak, bo standardowa "prędkość" w takich momentach wydawała się jak podróż... ślimakiem (?!)
Były też chwile, gdy akcja wyraźnie zwalnia, to fakt ale, no tak, pewnie wiadomo już co chcę napisać, mnie to nie przeszkadzało :)

Głównymi bohaterami są kobiety. Dwie dostają w darze od losu coś, czego wcale nie pragnęły i co ich nie uszczęśliwia, ale nie mogą się uchylić od przyjęcia na siebie odpowiedzialności. Trzecia, jak na razie, jest wcieleniem zła i kieruje armią ... ciemnej strony mocy. O niej wiemy na razie najmniej, bo i o głównym agresorze Williams opowiedział najmniej. Wciąż okryci są mgłą niedopowiedzeń. Dosłownie i w przenośni.

Czy to tylko bajka? Literacki eskapizm? Zacność Williamsa można podziwiać i po tym, że odpowiedź na to pytanie zależy tylko od czytelnika. Bo i feministyczne akcenty, problem zdrady, odpowiedzialności, niełatwego patriotyzmu - o tym pisze autor. Można się tym bawić, można też dać się porwać całkowicie fabule.

I jeszcze jedno. Z klasycznym fantasy, z jakim mamy do czynienia w tym przypadku, problem polega na powielaniu schematów. To tak jak w perfumerii: wąchasz pierwszy zapach i odczuwasz te wszystkie nuty i serce, to samo dzieje się przy drugim i trzecim flakoniku. Potem zapachy się mieszają i do dalszego delektowania się potrzebny jest potężny niuch w woreczek z kawą.
Ja jestem wciąż przy pierwszym zapachu, mam więc jeszcze do skosztowania kilka. Potem z pewnością potrzebna będzie kawa. Tak to już jest.
Ale w tej chwili jestem zachwycona :)