Przed chwilą przeczytałam recenzję tej książki u Padmy. I zgadzam się z Nią w 100 %.
Rzeczywiście, okładka jest koszmarna. Gdyby jeszcze miała nawiązywać do filmu, to zrozumiałabym taki chwyt marketingowy, bo wzrokowcy i wielbiciele kina, omijający zazwyczaj księgarnie, mogliby się na to złapać. Ale tak ?
Język również pozostawia wiele do życzenia. Jak dla mnie mocno zubożały, chociaż pojawiają się "trudne" słowa, które na bieżąco tłumaczy jedna z głównych bohaterek. Za Alice zresztą ciągnie się pewien smrodek dydaktyczny, bo często jest ona tą, która objaśnia zagadnienia z różnych dziedzin (np. fizyki, biologii). Te edukacyjne wstawki mnie irytowały, ale jeśli nastolatkom do których książka jest skierowana, to nie będzie przeszkadzać, to już się nie czepiam. I od razu powiem, że nie jest tego dużo - łatwo w spiętrzeniu wydarzeń, które funduje czytelnikom autor, to zwyczajnie przeoczyć.
Gdy zaczęłam czytać, od razu pomyślałam: Świetnie! Dam książkę do przeczytania 12, 13-latkom. W trakcie lektury zaczęłam przesuwać granicę wieku: najpierw do gimnazjum, potem liceum, wreszcie czas studiów... ;))) Bowiem powieść z sf przemienia się w mrożący krew w żyłach horror. Jest strasznie i krwawo ale ciężko się oderwać.
O czym jest książka? Oto pewnego dnia, nagle, znikają wszyscy dorośli oraz osoby powyżej 15 roku życia. Ci, którzy zostają są zdani tylko na siebie i wbrew pozorom nie mogą przestawić się na jakże początkowo oczywistą wersję życia pt. "wieczne wakacje" czy "słodkie leniuchowanie" - muszą zająć się choćby niemowlakami i małymi dziećmi. Trzeba stworzyć podwaliny nowego społeczeństwa: służbę zdrowia, straż pożarną, policję. A po władzę zazwyczaj sięgają niewłaściwi ludzie... I tak się również dzieje w Perdido Beach.
Zniknięcie dorosłych to jednak nie koniec niespodzianek. Zmianie ulega również przyroda, niegdyś przyjazna, a przynajmniej niegroźna, staje się teraz jednym z głównych zagrożeń dla człowieka. Taki kot w bibliotece... niby chodzące uosobienie łagodności, powolności i melancholizmu - błąd! Słodki mruczuś zdecydowanie się zmienił. W co? He, he, he!
Autor stworzył coś na kształt współczesnego westernu, gdzie dzielny szeryf z grupką przyjaciół musi walczyć z bandą złych i lubujących się w zadawaniu bólu potworów, którzy przejęli władzę w miasteczku.
Czy młodzi ludzie ulegli demoralizacji dopiero po zniknięciu dorosłych? Nie, ale wtedy puściły wszelkie bariery. Ci, którzy teraz oceniają zachowanie Caine'a i jego świty, nie maja siły przebicia, bo są tylko dziećmi, najczęściej wystraszonymi i obawiającymi się o własne życie. Na strachu właśnie Caine buduje swoje imperium. Na szczęście pojawia się garstka odważnych.
Ekipa Sama składa się z kilku osób, którym autor przypisał charakterystyczne cechy: geniuszka, złota rączka, tchórz, uzdrawiaczka. Takie szufladkowanie postaci znacznie ułatwiło pracę pisarzowi, ale pozostawia duży niedosyt.
Dużo się w tej książce dzieje, jedno wydarzenie goni następne. Znikają dorośli, pojawiają się dziwne moce, zwierzęta ulegają całkowitej przemianie, żywność powoli się kończy, źli staja się jeszcze bardziej źli, ci, którzy zbłądzili otrzymują drugą szansę, do głosu dochodzą tajemnice z przeszłości, itd. Przypomina mi to teledysk, w którym kolejne obrazki pojawiają się i znikają z prędkością światła. Tzw. target powinien być zachwycony!
Mimo kilku wad, książkę czytało mi się znakomicie: podziębiona siedziałam wczoraj do 1 w nocy, by móc się dowiedzieć, jak to się skończyło. I już nie mogę się doczekać kolejnej części, która będzie nosiła przyprawiający o dreszcze tytuł: Głód.
Lektura powieści trochę przypomina mi te emocje, które wyzwalają się podczas obozowiska w lesie: wieczorem, przy ognisku, ktoś zaczyna snuć opowieść... straszna opowieść...
Dlaczego tak bardzo lubimy się bać?
:)
Komediantka Władysław Reymont
2 lata temu
