Biblioteka miała tylko jeden egzemplarz tej książki a internetowy katalog uprzejmie pokazywał, że w kolejce zamawiających ustawiło się... 7 osób. Może to nie dziki tłum, ale pierwszy raz dane mi było zobaczyć na własne oczy taką cyfrę przy zamówieniach. Wcześniejszy rekord też należał do Meyer i jej "Zaćmienia" (5 osób).
Potem długo, długo nic i... na trzecim miejscu książka Pollacka "Po Galicji. O chasydach, Hucułach, Polakach i Rusinach" ale tutaj tłum ograniczył się do 3 osób ;)
I choć nie przebrnęłam przez I tom sławnego cyklu wampirzego, uznając, że Meyer kiepsko pisze i jeszcze bardziej kiepsko konstruuje bohaterów, niespodziewanie dla siebie poczułam się zaintrygowana "Intruzem".
Czy to ta lista oczekujących? Nie wiem. A może pogoda? Spadające ciśnienie? ;)))
(jakoś w Polsce wiele rzeczy zrzuca się na ciśnienie, zauważyliście? ;)

Gdy więc nadarzyła się okazja, by przeczytać tę powieść nie dałam się długo prosić. I wbrew obawom i z dużym zaskoczeniem powiem, że podobało mi się :) Nadal mam duże zastrzeżenia co do umiejętności Meyer, wciąż nie ciągnie mnie do poznawania historii Belli i Edwarda, ale "Intruz" okazał się przyjemnym wypełniaczem czasu.

To opowieść sf: nie ma tutaj jednak ani statków kosmicznych ani opisów nowych technologii. Jeśli musiałabym jakoś określić gatunek, do którego należy "Intruz" byłaby to fantastyka humanistyczna. Meyer zdecydowanie interesuje kondycja moralna współczesnego człowieka; to, jak bardzo jesteśmy winni zła wyrządzanego innym ludziom, sobie samym, planecie. Jej ocena jest miażdżąca, choć tli się też płomyczek nadziei, że Człowiek może nie jest całkowicie spisany na straty...

Pamiętacie "Piąty element" Bessona gdy bohaterka grana przez Millę Jovovich ogląda telewizję? I widzi wojny, głód, choroby, nienawiść? Była przerażona, zszokowana, przejęta. Podobnie reagują Obcy, którzy w powieści Meyer dokonali bezkrwawej inwazji na Ziemię, niejako "za karę".
Intruzi potrzebują do egzystowania ciała, potrzebują żywiciela, w którego się wcielają: dosłownie i w przenośni. Opanowując człowieka, poznają jego przeszłość, emocje, pragnienia i pomimo oburzenia przemocą, która wg obcych dominowała czy wręcz rządziła życiem na Ziemi, są zachwyceni doznaniami, które wiążą się z byciem człowiekiem.

Jednak nie każdy nosiciel pokornie się poddaje: i właśnie o takiej niesfornej nosicielce imieniem Melanie oraz zamieszkującej jej ciało i umysł obcej o imieniu Wagabunda jest to historia. Historia bardzo ciekawa i pomysłowa (choć z pewnością nie oryginalna, ale mi to nie przeszkadzało), jednak z powodzeniem mogłaby autorka ją skrócić o jakieś 200-300 stron. W pewnym momencie okazuje się bowiem, że nasza bohaterka po prostu przemieszcza się z jednego pomieszczenia do drugiego, po drodze natykając się na różnych ludzi, z czego niewiele wynika. I robi tak przez dłuuuugi czas, zbyt długi.

Poza tym argumentacja autorki nie bardzo trzyma się, za przeproszeniem, kupy. Wg niej Obcy to dobre, pozytywnie myślące istoty, w których nie ma za grosz złości i agresji - na tym buduje owe postaci i tak uzasadnia ich zachowania. Najmniejszy objaw przemocy wywołuje u nich ogromny wstrząs - no więc skoro tak, to jakim cudem "likwidują" rozumną rasę? Wiedząc, że ludzie oprócz nienawiści znają też inne silne uczucia: miłość, oddanie, wierność, zaufanie. Jednym słowem poznają możliwości człowieka i... nic. Nie ma wyrzutów sumienia, próby wycofania się z inwazji. Hmmm.

A co mi się podobało? Pomysł koegzystencji: Melanie i Wagabudny - ich wzajemne relacje, odkrywanie siebie nawzajem, uczenie się. Zwyczajnie byłam też ciekawa, jak to się wszystko zakończy? Czy miłość i dobro zatriumfuje*? Machałam ręką na nielogiczności w zachowaniu wspólnoty, która stworzyła coś na kształt pierwotnego plemienia i pomysłowo radziła sobie z przetrwaniem a do której dociera Wanda (czyli 2 w 1= Melanie + Wagabunda).

Strasznie chciałam wiedzieć, co się dalej wydarzy i to największa zaleta tej powieści.
Ma ciekawą fabułę, ale poza truizmami niewiele w niej znalazłam. Jednak jako wciągająca opowieść się broni i ja nie żałuję wcale ale to wcale, że ją przeczytałam :) (ale to pewnie wina spadającego ciśnienia;)))
Na jesienny ponury wieczór sprawdza się niczym pachnące wanilią krówki:)

* Czy forma zatryumfuje jest jeszcze stosowana? Czy to już przesadny archaizm? Ciekawe.