Z Lee Childem znajomość  rozpocząć najlepiej latem. Na gwarnej plaży, pośród poszturchującej nas  i znajdującej się w nieustannym ruchu chmarze osobników płci obojga. Gdy więc po raz kolejny beztroski plażowicz  sypnął na Was piaskiem, upaćkał rozpływającym się lodem truskawkowym, puścił na cały regulator radio "W rytmie techno", wówczas powołanie do życia Jacka Reachera, bohatera trzynastu już powieści, wyda się Wam jedyną właściwą i rozsądną rzeczą.

   Ten Rambo i Chuck Norris w jednym,  samym  swoim pojawieniem się na horyzoncie plaży w Koluszkach (że w Koluszkach nie ma plaży? Hm. Odważ się i powiedz to Reacherowi...) od razu zmienia bieg wydarzeń. Niesforny sąsiad z lewej, błyskawicznie wyłączy radioodbiornik. Paniusia po prawej natychmiast ruszy pozbierać walające się w promieniu kilkunastu metrów skorupki po jajkach na twardo, ktorymi raczyła się 3 godziny temu. A przystojny ratownik zaoferuje, że z ogromną chęcią posmaruje ci plecy kremem... Tak, tak,  drogie panie. Jack Reacher jest w mieście. Tfu, znaczy się na plaży.

   Przeczytałam  kilka powieści Childa, ale nie wiem, które to były. Tytuły, po tygodniu od lektury, nic mi już nie mówią. To chyba typowe w przypadku takiej literatury, podobnie mam z Cobenem, którego, co prawda słucham, bo jak pisałam tutaj, czytać nie daję rady, ale hasło "Krótka piłka" czy "Elita zabójców" nie wywołuje odzewu typu: znam bo czytałam/słuchałam. Jedynie kojarzę autorów a i to nie zawsze.

  Dlaczego więc nadal czytam powieści Childa? Och, to proste. Jego książki to sensacyjno-literacka realizacja amerykańskiego mitu. Nie tego o bogactwie, co to od pucybuta do milionera, nie, nie ( bo to przykład amerykańskiego snu przecież ;). Mam więc na myśli ten o silnym, niezależnym, ostatnim uczciwym, który z bliznami na ciele i duszy walczy o dobro i sprawiedliwość.  Bo tylko on może pokonać złych ludzi szeryfa (korporacji, bankierów, rosyjskich mafiozów, itd). Postać rodem z komiksu ale duchem i sercem amerykańska do szpiku kości. Z całym zadęcięciem, jakie tylko Amerykanie potrafią zaprezezntować.
To produkt, ktorego zwyczajnie nie można brać serio, więc gdy zaczyna się czytać o przekornym Jacku, nie ma mowy, żeby nie poprawiło Wam to humoru. Gwarantuję:)

   Jedynym minusem jest to, że na poprawę humoru działa tylko jedna książka. Gdy w oparach szczęścia i radości natychmiast sięgnięcie po drugą, grozić Wam będzie  natychmiastowy i gwałtowny spadek cukru. Ale to logiczne: zjesz jeden kawałek tortu, jesteś w niebie. Zjesz dwa i marzysz o zamrożeniu trzewi. To już nawet nasze babcie wiedziały. Słuchajcie więc, dziatki, bo słusznie prawią starsi.

   "Nic do stracenia" to typowa powieść o Reacherze, bohaterze znikąd, ktory po wykonaniu zadania, zbałamuceniu miastowej ślicznotki, w blasku zachodzacego słońca opuszcza miasto. Niestety, nie na koniu. Zazwyczaj jakąś cieżarowką albo ciemnozielonym pickupem. Zostawiając za sobą wdzięcznych mieszkańców i kto wie ile zaciążonych, wspomnianych już wyżej, ślicznotek.
Tak zazwyczaj wygląda początek i koniec każdej historii z JR. Środek wypełniają kopniaki (z półobrotu!), mordobicie, strzelaniny, pościgi, wybuchy... Oj, dzieje sie, dzieje, przy tym nie brak poczucia humoru autorowi. I pewnie dlatego czyta się to błyskawicznie. Jeden dzień i przeczytane. Z dużą dozą przyjemności.

Do zobaczenia więc za kilka miesięcy, mój ty mięśniaku, ty.

PS. Czy ktoś słyszał o filmowej wersji tych powieści? Albo chociażby o planach sfilmowania? Ja nie. I jakoś tak mi to dziwnie pasuje do tezy, że o ile w wersji papierowej czytelnik jest w stanie przyswoić dużą dozę idiotyzmów, to już w filmie okazałoby się, że nie ma niczego, co mogłoby posłużyć za najmniejszy nawet listek figowy.  Przy najlepszym nawet reżyserze dzieło o JR okazałoby się co najwyżej filmem klasy C. Ale Segale, VanDammy i tym podobni powinni drżeć... Reszta raczej nie odczuje zagrożenia.