Ma się ochotę zakrzyczeć!
Codziennie rano przyglądam się kasztanowcowi, który rośnie tak blisko, że mam wrażenie, iż wystarczy tylko lekko się wychylić z okna i dotknę kołyszących się na wietrze gałązek. Wciąż są nagie, ale listki już prawie wyrwały się z kokonów i zdaje się, że tylko kilka godzin dzieli mnie od ujrzenia, jak pączki się otworzyły. Czekam więc i popijam poranną kawę. Nie dziś? To do jutra.
Lubię wiosnę, pomimo ogromu kłopotów, jakie ze sobą niesie.
Po pierwsze: alergia - oczy mnie pieką i swędzą, trę je wciąż i wciąż, aż wyglądam jak królik z czerwonymi ślepiami. Kicham i walczę o każdy oddech, bo katar zaatakował na całego. Ale nawet wtedy, nie nienawidzę wiosny - dziwne.
Po drugie: zasypiam o nieprzyzwoitych porach. Sen o 22? To, że zdrowy, nie watpię, ale czy koniecznie muszę iść spać z kurami? Nie pomaga nawet wymuszona sjesta o 16. Zmuszam się do ruchu, by endorfiny mi pomogły, ale nawet one się zmówiły i grają mi złośliwie na nosie.
Po trzecie: kto wymyślił to przesuwanie czasu? Zaraza jedna jakaś.
Po czwarte: zapadanie w zimowy sen zawsze pociąga za sobą pewne niewesołe konsekwencje. Nagle sie okazuje, że mogłabym pracować w cyrku, na etacie kobiety-gumy, bo "rozciągliwa" się zrobiłam, że hej. Powiększyły się gabaryty, tu i tam coś odstaje i nie chce się schować. Upycham, wciskam i nic. Wciąż odstaje :(
Po piąte...
Po szóste...
Po czterdzieste trzecie...
Ale i tak kocham wiosnę. I nie dam się:)
I nie lubię malkontentów, co powinnam była zaznaczyć na samym wstępie:)))
O plusach wiosny nie piszę, bo te są tak oczywiste, że każde dziecko to wie:)
Komediantka Władysław Reymont
2 lata temu
