Moja lista:
Panie Darcy, panu już dziękuję.
Teraz moim ukochanym dżentelmenem z XIX-wiecznej Anglii jest nie kto inny, tylko John Thornton*. Z nim mógłby stanąć w szranki jednie pułkownik Brandon, ale w tej chwili jestem pod tak wielkim wpływem chmurnego spojrzenia Johna, że byłabym niczym ta rozdarta sosna, gdybym miała wybierać ;)))
Obejrzałam serial: "Północ Południe", który nie ma nic wspólnego z opowieścią o Patricku Swayze, biorącym się za bary z życiem, podczas gdy wszystko wokół niszczy wojna secesyjna.
Ten serial powstał na podstawie książki Elizabeth Gaskell. Niestety, nie wydano jej w Polsce. Szkoda. Ale nie ma tego złego...
Mamy dwójkę głównych bohaterów: Margaret Hale - młodą dziewczynę ze spokojnego, sielskiego Południa, córkę pastora i Johna Thorntona - fabrykanta, właściciela przędzalni w Milton, mieście zupełnie już zmienionym przez rozwijający się przemysł. Tam właśnie musi zamieszkać rodzina byłego pastora i tam dochodzi do pierwszego zetknięcia się panny Hale z Thorntonem. Oczywiście, to spotkanie jest bardzo niefortunne: Margaret jest świadkiem, gdy właściciel przędzalni tłucze do krwi niepokornego pracownika, który wbrew zakazom próbuje popalać fajkę w czasie pracy. Ten szał Thorntona jest nie do przyjęcia dla dziewczyny. Kolejne spotkania również nie sprzyjają Johnowi. Ale okazuje się, że jest on inteligentnym i uczciwym człowiekiem, do którego szczęście nie zawsze się uśmiechało. Do wszystkiego dochodził sam i wciąż nie ma czasu na spędzanie leniwie kolejnych dni, jak przystało na dżentelmena.
W pewnym momencie Margaret zaczyna dostrzegać, że ten człowiek jest interesujący i nieszablonowy. Ale cały w tym ambaras, aby dwoje chciało na raz... Margaret i Johna wiele dzieli, z zaskoczeniem jednak obserwują, że wiele spraw oceniają podobnie.
To piękny film o miłości. Moja ulubiona scena: gdy Margaret się żegna a John stoi na balkonie i zaklina: Look back, look back at me.
Czas na podsumowanie tego miesiąca, który był wybitnie męczący. Obcowania z literaturą było zdecydowanie za mało, z dobrym filmem również, chociaż... ale o tym opowiem w kolejnym wpisie.
Przeczytałam kolejne książki z wyzwania:
Weekend miałam filmowy: obejrzałam trzy odcinki serialu o Wallanderze, które sobie
nagrywałam z Polsatu oraz kilka nowych odcinków Lostów. Ten maraton nawet mi się podobał a zwłaszcza ów szwedzki akcent:)
Przyznaję, że Krister Henriksson kompletnie nie pasował do mojego wyobrażenia Kurta: jakiś taki myszowaty, szary, o wiecznie spoconych, lichych włosach. Ale to było na początku i teraz, stety lub niestety, czytając kolejną powieść Mankella, główną postać będę miała już wyraźnie narysowaną. Nie wiem jeszcze, czy będzie mi to przeszkadzało. Przekonam się niebawem.
W serialu bardzo podobało mi się pokazanie stosunków panujących między Lindą a jej ojcem, choć tym którzy nie czytali serii Mankella może pewien niuans umykać. Ot, chocb
y to, jak bardzo Kurt walczy, by relacje z córką nie przypominały jego własnych stosunków z ojcem. Lubię też wątek dotyczący kondycji niezłomnego detektywa: zwłaszcza w odniesieniu do jego diety i nadużywania alkoholu. Tutaj od razu widzę postać z papierowego cyklu ystadzkiego i kiwam głową: No tak Kurt, przecież wiesz, że to ci szkodzi. Jak zjesz jeszcze jedną kanapkę, będziesz miał zgagę. A nie mówiłam?
To wiem z książek. Brakuje mi tego w filmie. I przez to niewiele wiem o Lindzie
, która bardziej mnie złości niż wzbudza sympatię.
Zagadki kryminalne są całkiem, całkiem. Najbardziej podobała mi się trzecia historia, ta o manewrach wojskowych. "Wioskowy głupek" był za mocno naciągany, ale opowieść o sekcie obejrzałam z zainteresowaniem.
Jak sobie wyobrażaliście Ystad? Ja widziałam duże, gwarne miasto a na filmie pokazują urocze, małe miasteczko: ze ślicznymi, kolorowymi domkami. I jeszcze jedno: w Szwecji mają strasznie niskie mieszkania. Sufit jest na wyciągnięcie ręki... Ciekawe, czy to chodzi o mniejszą powierzchnię do ogrzania w zimie? Poważnie się pytam:)
No i na koniec smutna wiadomość. Ostatni odcinek "Wallandera" nakręcono w 2006 roku. Nie wiem, czy powstaną nowe, czy z założenia miało powstać tylko 7. Nawet jeśli będzie ich więcej, to już bez Johanny Sällström, aktorki odtwarzającej Lindę. Johanna zmarła w 2007 roku.
ć! Pierwsza próba, dawno temu, zakończyła się katastrofą, bo nie mogłam znieść widoku mojego palca zbliżającego się do oka. Palec do oka, głowa do tyłu ... i tak się bawiłam. Myślałam, że jestem skazana na okulary do końca życia. A tu ... surprise!
Niedawno Judytta przypomniała na swoim blogu o książce pt. "Księga urwisów" Edmunda Niziurskiego. Jak mi się to podobało! I jeszcze "Tajemnica zielonej pieczęci" Ożogowskiej. I " Do przerwy 0:1" Bahdaja. Mogłabym tak wymieniać bez końca.
Przerobiłam całego Pana Samochodzika, zaczytywałam się w "Niewiarygodnych przygodach Marka Piegusa". Wzruszałam się nad cyklem Jerzego Szczygła: "Tarnina""Nie jesteś inny" "Po kocich łbach" "Ziemia bez słońca". Kibicowałam Grubemu z powieści pod tym samym tytułem Minkowskiego. Zaśmiewałam się czytając opowieści o rodzinie Sawanów: "Zemsta rodu Sawanów" i "Zielona gwiazdka pomyślności" Ewy Lach.
A do czego zmierza moja wyliczanka? Ano smutno mi, bo ci autorzy już raczej należą do lamusa. Młodzi po nich nie sięgają, co mnie nie dziwi, bo oni szukają historii o czasach im współczesnych. Chcą tam odnaleźć bohaterów uwikłanych w podobne problemy, z którymi oni zmagają się na co dzień. Nie dziwię się, ale smucę :( Bo to oznacza powolny koniec tych starych i zakurzonych książek... Czyli Tolek Banan zniknie? Co za marnotrawstwo!
A co z obyczajówką? Czy młode dziewczyny chętnie czytają Siesicką? Jestem naprawdę ciekawa. Siesicka, Boglar, Nowacka, Borski, Minkowski, Snopkiewicz, Chądzyńska - moi wspaniali :)
Czy zostanie tylko kurz i ... Harry Potter*?
;)
* - akurat ja Harrego lubię i doceniam to, co książka zrobiła dla czytelników. Jeśli nawet ktoś przeczytał _tylko_ opowieść o czarodzieju to i tak może już powiedzieć, że przeczytał w życiu jakąś książkę, nie będącą lekturą. W wielu przypadkach to prawdziwy sukces :)
Zacznę od nieodzownej w przypadku tego serialu deklaracji: nie, nie widziałam słynnego filmu z 1967 roku :)
To znaczy, pamiętam jakieś migawki, jakieś pojedyncze sceny ale najbardziej zachowały mi się w pamięci zachwyty rodziców. Stąd ja również podświadomie uznawałam tę czarno-białą produkcję telewizyjną za wzór doskonałości. I to odium będzie już chyba zawsze ciążyło na każdym kolejnym serialu opowiadającym o losach bogatych Forsyte'ów... Bez porównywania się nie obejdzie ;)
Pakiet DVD składa się z 5 płyt, na których znalazło się prawie 500 minut interesującej historii o dwóch pokoleniach młodych Anglików.
Ja jestem zdecydowaną wielbicielką części I, w której Soames zmaga się z miłością do Irene. Bogaty, młody mężczyzna wybiera sobie na żonę kobietę, do której zapałał uczuciem. Niesamowicie to zostało zagrane: te emocje bohatera były dla mnie jednocześnie irytujące i wzruszające. I paradoksalnie, mimo sztywności wiktoriańskiej Soamesa, samokontroli jaką sobie narzucał, pożądanie do żony powodowało, że przez ułamki sekund, stawał się rozdygotany i bezradny. Nagi i przerażony. Ale także niebezpieczny. Oglądanie bez maski wiktoriańskiego dżentelmena było niezwykłym doznaniem: tak bardzo intymnym, że czasami miałam ochotę zamknąć oczy, by oszczędzić Soamesa...
Początkowo go nie znosiłam, ale potem zaczęła mnie wkurzać Irene... Nie wiem, jak jest to umotywowane w książce, ale ta kobieta wyszła za mąż bez miłości i zrobiła to dla pieniędzy. Nawet jeśli była to w tamtych czasach jedyna możliwa droga realizacji kobiet, to Irene pokazała potem, że jest w stanie sama się utrzymać, egzystując przy tym na całkiem niezłym poziomie. Ale wyszła za faceta, z którym nic ją nie łączyło i którym nie była
zainteresowana. Przez co oboje cierpieli.
Aktor grający Soamesa był odpychający: taka blada larwa, traktująca wszelkie przejawy życia za atak na ustalony i jedynie słuszny porządek moralny. Zmienia go dopiero córka, ale to się dzieje w II części serialu.
kę. Mimo to, opowieść o tych dwojgu była jak dla mnie mocno "dynastiopodobna". A szkoda.
Zupełnie jednak nie żałuję ani czasu poświęconemu na obejrzenie filmu ani nawet pieniędzy wydanych na zakup pakietu. Ogólne wrażenia mam pozytywne, choć do doskonałości temu serialowi daleko. Mimo to polecam, bo wciąga, przeraża i irytuje. Budzi emocje.
Ocena? 4/6
